September 2011

Tijdens een van de laatste skeelertrainingen viel ik zo hard dat ik door naar het ziekenhuis moest omdat ik heel hard op mijn hoofd was gevallen en omdat ze dachten dat ik mijn schouder had gebroken. Doordat iedereen zo was geschrokken en doordat mijn moeder niet goed gezien had hoe het gebeurde, wist ze van schrik niet meer waar het ziekenhuis was.
In het ziekenhuis bleek dat mijn schouder niet gebroken was maar gekneusd en die nacht werd ik nog een aantal keer wakker gemaakt door een van mijn ouders om te kijken of het goed met mij ging.

Ondanks deze harde val wilde ik de laatste skeelerwedstrijd nog wel rijden en tot mijn schrik was dat ook nog eens een baan met een brug erin. Ik was die week ervoor zo hard gevallen maar dat leek mij niets te doen want in de laatste ronde zette ik nog even extra aan toen ik met de kopgroep de brug af kwam. Met resultaat want ik eindigde als eerste.

Ik was zo vaak gevallen met skeeleren en omdat ik het deed voor het schaatsen besluit ik na deze wedstrijd te stoppen. Ik wilde niet risico lopen dat ik op een bepaald moment zo hard zou vallen dat ik niet meer kon schaatsen,